Welkom

Welkom op deze pagina, waarop ik me graag aan u voorstel. Sinds 1 september 2018 ben ik classispredikant van Classis Veluwe binnen de Protestantse Kerk in Nederland. Een mooie plek om de kerk te dienen. Ik ben getrouwd met Mireille en wij hebben drie kinderen, twee zoons en een dochter. We wonen in Barneveld.

Voordat ik classispredikant werd, was ik van 2000 tot 2005 predikant in de Hervormde gemeente in het Betuwse dorpje Ommeren. Dat was een mooie en leerzame periode in een gemoedelijke omgeving, te midden van de boomgaarden. In 2005 heb ik een beroep aangenomen naar de hervormde deelgemeente Immanuelkerk in Barneveld. Een kleurrijke gemeente, waar ik met veel plezier samengewerkt heb met meerdere collega's. Een aantal jaren geleden is de Immanuelkerk gefuseerd met de gereformeerde Bethelkerk in Barneveld tot de Protestantse gemeente Barneveld. Eind augustus 2018 heb ik als predikant afscheid genomen, als gemeentelid ben ik nog altijd met deze gemeente verbonden.

Mijn wortels liggen in de Alblasserwaard, ik ben in 1970 geboren en getogen in Hardinxveld-Giessendam. De studie theologie was niet mijn eerste keuze, wel de beste. Na een flinke en mooie omweg ben ik - via de MEAO en een afgeronde opleiding commerciële economie aan de HEAO - in 1993 theologie gaan studeren in Utrecht. Een boeiende studie die mijn leven tot op de dag van vandaag heeft verrijkt. Mijn hoofdvak was Nieuwe Testament, met Oude Testament als bijvak.

Rond 2006 ben ik, met prof. dr. Henk de Roest als promotor, een promotie-onderzoek gestart naar een beweging binnen de Protestantse Kerk, het Evangelisch Werkverband. Mijn keuze voor dit onderwerp werd ingegeven door de praktijk. In mijn contact met gemeenten (o.a. waar ik als gastpredikant voorging) en in de media lieten ambtsdragers en/of gemeenteleden die zich aangesproken voelden door een evangelische geloofsbeleving van zich horen. Dat riep uiteenlopende reacties op, van groot enthousiasme tot in sommige gevallen flinke weerstand. In 2014 verscheen mijn dissertatie: "Balanceren in de kerk. Onderzoek naar presentie, profilering en receptie van het Evangelisch Werkverband binnen de Protestantse Kerk in Nederland, 1995-2010".

Door dit onderzoek heb ik een stroming in de kerk leren kennen die mij niet erg bekend was en heb ik ook de mooie, verrijkende kanten en de lastige, schurende kanten van een veelkleurige kerk scherper in beeld gekregen. Onder deze waarneming heeft mijn liefde voor de kerk niet geleden. Ik maak deel uit van deze mooie en soms lastige kerk, die een gestalte is van de wereldwijde Kerk van Christus. Een bouwwerk van mensen, in alle voorlopigheid en tegelijk in het leven geroepen en in stand gehouden door Christus, de Levende Heer die ons in Woord en sacrament nabij is.

Mijn taak

Als classispredikant geniet ik van de bezoeken aan kerkenraden, predikanten, kerkelijk werkers en gemeenteleden. Mijn rondgang langs de gemeenten herinnert mij en degenen die ik bezoek eraan dat we geroepen zijn plaatselijk volop gemeente van te Christus zijn. We spreken over "het geestelijk leven van de gemeente, de wijze waarop zij gehoor geeft aan haar roeping, en de vervulling van ambten en diensten." (Kerkorde, Ord. 4-16). In het bezoek vertegenwoordigt de classispredikant ook de andere gemeenten in de classis. Daardoor beseffen we: als lokale gemeente staan we niet op onszelf. We zijn aan elkaar gegeven, we worden opgeroepen de ander te zien en onze verantwoordelijkheid voor elkaar te nemen.

Mijn taak vat ik samen aan de hand van de beginletters van het werkwoord 'hopen'. Een actief woord, dat ons verder laat kijken dan wat voor ogen is. Dat ons leert de kerk niet te zien als onze constructie, maar als een werkelijkheid die ons vanaf de andere kant, van Godswege, geschonken wordt. Hoop behoedt ons voor activisme en moedeloosheid. Het opent onze ogen voor het geloof dat waar twee of drie in zijn naam aanwezig zijn, Christus in hun midden is (Matth. 18,20). Het maakt onze oren opmerkzaam voor het ritselen van de Geest op plekken waar je geen kerk meer verwachten zou. In een tijd waarin veel gemeenten geconfronteerd worden met krimp ('vergrijzing' en 'vergroening') belijden we dat onze Heer, Jezus Christus de kerk door zijn Geest samenroept en in stand houdt.

Horen

Het geloof begint met het gehoor, zo belijdt ook Israel in haar centrale belijdenis uit Deuteronomium 6,4: "Luister, Israel: de HEER onze God, de HEER is de enige! Heb daarom de HEER lief met hart en ziel en met inzet van al uw krachten." Voordat we spreken, luisteren we naar het levende Woord van God, om van daaruit aandachtig te luisteren naar de stem van de mens naast ons. Deze houding is het fundament van al het spreken, over en weer, in de classicale vergadering, tussen de gemeenten en de classicale vergadering en de gemeenten onderling.

Ondersteunen en ontmoeten

In de Protestantse Kerk hechten we aan de lokale gemeente, maar zijn we ons er ook van bewust dat een lokale gemeente niet losstaat van andere gemeenten. Onbekend maakt onbemind, daarom is ontmoeting en naar elkaar luisteren belangrijk. In de classicale vergadering ontmoet de breedte van de Protestantse Kerk in Nederland elkaar. De classicale vergadering ondersteunt gemeenten en bevordert de ontmoeting tussen de gemeenten onderling (o.a. in de ring). In alle diversiteit kunnen we elkaar over en weer tot een hand en een voet zijn.

Prikkelen en pionieren

Ontmoeting met andere gemeenten kan verrijken en schuren. We moeten deze spanning niet uit de weg gaan. In de ontmoeting en het geloofsgesprek prikkelen we elkaar. Dat kan dieper inzicht geven in de rijkdom van het evangelie en bijdragen aan het scherper formuleren van de eigen identiteit.
We luisteren naar het 'ritselen van de Geest'. We zijn ons ervan bewust dat oog voor de context belangrijk is. Deze bewustwording leidt tot nieuwe vormen van kerk-zijn en vernieuwende initiatieven in bestaande kerken.